Kaap Hoorn Nationaal Park

Het gebied omvat een eilandengroep waarvan Wollaston and Hermite-eiland de grootste zijn. In tegenstelling tot het nabijgelegen Alberto de Agostini National Park, waar zeer hoge bergen te vinden zijn, is in het Kaap Hoorn Nationaal Park geen berg hoger te vinden dan 670 meter. De eilanden zijn groen en steken vredig af tegen de vaak ruwe golven die op de kust inbeuken. Het park maakt nog net deel uit van de regio Vuurland.

Op het meest zuidelijke eiland Isla Hornos is een monument te vinden ter nagedachtenis aan de vele zeelieden die in de woeste wateren het leven lieten. De zee rondom Kaap Hoorn staat van oudsher bekend als gevaarlijk om te bevaren. Stormachtige winden, sterke zeestromingen en ijsbergen hebben menig schip naar de kelder gejaagd, maar mede om die reden heeft deze regio wel altijd een aantrekkingskracht gehad op toeristen. Op Isla Hornos kun je het monument bezoeken.

Het park is berucht om de extreme weersomstandigheden, maar prachtig om eens mee te maken. De gemiddelde windsnelheden liggen rond de 30 km/u, maar uitschieters kunnen met gemak boven de 100 km/u liggen, met name tijdens het winterseizoen.

Bovenal bestaat het landschap vrijwel voornamelijk uit turf. Toch zijn er door de extreme weersomstandigheden geen bossen, hoogstens een paar grassoorten, mossen en korstmossen. Op slechts enkele plaatsen in het archipel zijn wat houtachtige planten en een enkele lage boom te vinden.

Op deze zuidelijke eilandengroep komen wel veel dieren voor met een bedreigde status. De fauna wordt vooral gedomineerd door vogels en zeedieren, zoals Magelhaenpinguïns, de zuidelijke reuzenstormvogel, de kelpmeeuw en de roodpootaalscholver.