Bert en Lili maakten van 19 augustus tot 8 september 2015 een rondreis door Alaska. Lees onderstaand hun geweldige reisverslag dat ze voor ons bijhielden.
In 2024 is Bert terug geweest naar Yukon, lees hier zijn nieuwe reisverhaal!
IMPRESSIES
Deze reis in vogelvlucht
REISVERSLAG VAN DE RONDREIS ALASKA EN YUKON
Is het nodig om woorden als: fantastisch, adembenemend, indrukwekkend, groots en overweldigend in de mond te nemen? Ja en nee. Ja, want het was zo’n reis, nee, want Alaska is “gewoon” Alaska en biedt geen teleurstellingen.
Het was bijzonder om mee te maken hoe in een blokhut even buiten Dawson een goudzoeker de serveerster liet meedelen in zijn vondst. Weliswaar een héél klein klompje, maar de fooi van haar leven. Het was bijzonder toen wij de Canadees/Amerikaans grens voor de tweede keer passeerden, begroet te worden met een “welcome back” van de douanebeambte, vervolgens neerstreken in een koffietent en de uitbaatster uitvoerig met twee mannen hoorden praten over hun onlangs geschoten beer, in een ruimte vol met berenvellen.
Maar laat ik beginnen bij de start van onze reis, die overigens begon bij het samenstellen, het krijgen van suggesties en het ontvangen van de reisbeschrijving, waardoor wij de reis thuis “droog “konden oefenen. Onduidelijkheden konden daardoor vooraf besproken worden.
HET BEGIN VAN DE RONDREIS DOOR ALASKA
Op 19 augustus stonden wij, na 12 uur reizen, in Anchorage. Helaas was onze 4wd nog niet beschikbaar, dus even een auto meegekregen tot de volgende ochtend. Was wel even wennen aan de bewegwijzering en het Alaskaanse verkeer. Een betrekkelijk eenvoudige route naar het hotel werd door de verwarring (de straatnamen staan altijd evenwijdig aan de weg, ook als ze boven een kruispunt hangen) een langdurige tocht, waarbij we die straatnamen wel heel goed leerden kennen. De volgende ochtend lunchboodschappen gedaan in supermarkt, gigantisch, Alaska is daarin gewoon Amerika. Daarna onze Jeep opgehaald en, na een intensieve kennismaking met de oorspronkelijke bewoners en hun leven in het verleden in het Alaska Native Heritage Center, op weg naar een van de hoogtepunten van de trip, het Denali National Park and Preserve.
Onderweg logeerden we vlak bij de gletsjer van Knik River. Onze cabin, waar het ontbijt niet op bed maar op de eigen veranda werd geserveerd, gaf een prachtig uitzicht op het landschap en op het helicoptertje van de hotelbaas, dat rondvluchten boven de gletsjer verzorgt.
Inmiddels gewend aan het reizen pakten we de eerste gravel road over de Hatcherpas, een prachtig berglandschap, dat zich hier en daar al in herfstkleuren tooide. We passeerden verlaten mijnen en op de parkeerplaats stonden borden met regels waaraan je je moet houden als je goud wilt zoeken (alleen met de pan, niet mechanisch). In het on-Alaskaans drukke Talkeetna scoorden we onze eerste reindeerdog.
Volgde een tocht over de Parks Highway met (gelukkig) een prachtig uitzicht op Mount MacKinley. Deze hoogste berg van Amerika kreeg -met toestemming van Obama, die net in Alaska was voor een milieuvergadering- weer zijn lokale naam, Denali, the high one, officieel terug. Aangekomen in het inmiddels druilerige natuurpark, dat met een oppervlakte van heel Nederland ruimte biedt aan o.a. beren, wolven, elanden, kariboes, wilde schapen, vossen en tal van vogelsoorten, waaronder de ptarmigan, kreeg de regen de overhand. Dit had een voor- en een nadeel. Het was jammer dat de bergen uit het zicht waren, de regenwolken de kleuren dempten. Maar de dieren waren daardoor wel actief. Veel beren, caribous, moose en ptarmigan gezien vanuit de groene bus. Het was een waar feest.
Nog even de voeten gezet op de Stampede trail. We ontmoetten een stel dat zich opmaakte om de tocht van 20 mijl, over talloze beken en 2 rivieren, naar de bus uit Into the Wild te maken. Ze dachten er 2 tot 4 dagen over te doen.
De lodge Taste of Alaska, even buiten Fairbanks, was een ware huiskamer , zelf gebouwd door de eigenaar in Alaska stijl (horizontaal gestapelde boomstammen) en afgeladen met allerlei spulletjes die de eigenares in de loop van jaren had gesprokkeld bij brocanterieën, garagesales etc. Een mooie plek om het Noorderlicht te zien, maar helaas, bewolkt. Wel spotten we tijdens het inpakken van de auto 2 elanden in de tuin.
Tijdens een excursie naar Dredge 8, een oude goudbaggeraar, kregen we een beeld van hoe de goudzoekers zich moeten hebben gevoeld, als ze voor het eerst goud in een beek vonden. Zelfs als je, in gezelschap van tientallen andere ‘goudzoekers’, georganiseerd leert hoe je een hoopje grint en gravel moet schudden en spoelen, is het een enorme kick om uiteindelijk de gouddeeltjes te zien glinsteren op de bodem van je pan. Het verschijnsel goudkoorts werd totaal begrijpelijk.
Bij het ontbijt in de lodge liet de familie zien, wat ze de afgelopen jaren aan goudklompjes in de rivieren in de buurt gevonden hadden, toch een halve melkfles vol!
ALASKA, TERUG NAAR DE NATUUR
Na het goud weer terug naar de natuur: even buiten Fairbanks was een rustplaats voor migrerende vogels. Een zwerm kraanvogels is wel wat anders dan die spreeuwenzwerm thuis.
Op weg naar Tok, een nederzetting aan de Alaska Highway. Het indrukwekkende aan de Alaskaanse wegen is dat het prachtige uitzicht, van glooiend tot bergachtig, met fantastische kleuren en bepoedersneeuwde toppen (de snel invallende herfst is wat dat betreft een aanrader), zich honderden kilometers uitstrekt zonder noemenswaardige menselijke inmenging. Wel met – in het kader van het komende cariboujachtseizoen- een order voor de jager: niet meer dan 1 Bull per gezelschap. En ook waarschuwingsborden om niet vanuit de auto te schieten.
In Tok aten we bij Fast Eddy’s (niet omdat hij zo snel kookt, maar omdat hij vroeger goed kon hardlopen) en ontbeten we met andere gasten in de keuken van de souvenirshop, altijd gezellig om tips en ervaringen aan de keukentafel uit te wisselen. We moesten beslist een stuk van de Dempster Highway doen.
Dawson City in Yukon, Canada, was de volgende stop. Net na de douane (nee geen wapens en drank – of toch: die aangebroken fles wijn – aan boord, de ingrediënten voor de lunch mochten mee), op het hoogtepunt van de Top of the World Highway (de naam alleen al) sloeg de mist dicht toe. Heel langzaam maar zeker arriveerden wij bij de veerpont en kwamen aan in Dawson, een stadje waar de tijd stil lijkt te staan. De straten ongeplaveid en dus of stoffig of modderig , de trottoirs uit de wild west bekende houten boardwalks. De naam van ons onderdak, Klondike Kate’s, een blok verwijderd van Diamond Tooth Gertie’s gamblinghall, sprak van goldrush en ondernemende pioniersvrouwen.
De volgende dag maakten we de aangeraden trip over een deel van de Dempster Highway, een gravel tirekiller, die zo’n 270 km verder uitkomt bij de Poolzee. Een bijzonder ervaring, alsof een meester-schilder de herfst in al haar pracht en kleuren voor eens en altijd wilde vastleggen. Het was formidabel en de inmiddels opgeklaarde lucht met zon en wolken speelde een prachtig lichtspel.
Gelukkig was er na afloop in Dawson een hogedrukspuit om de auto weer toonbaar te krijgen.
VERDER NAAR YUKON
Verder getrokken door Yukon, bij de eerste stop die fantastische ontmoeting met de goudzoekers tijdens de koffie. Aangekomen in een druilerig en kil Whitehorse bezochten we de volgende dag een sledehonden farm. Tientallen honden, elk met hun eigen houten hok, lagen te genieten van de time –out. Binnenkort beginnen de trainingsritten voor de aankomende winter weer.
De Klondike Highway bracht ons tussen de wolken door prachtige vergezichten. Over de White Pass Summit weer terug in Alaska; de afdaling naar Skagway was een cadeautje. Aangekomen in dit mooie wild west ademende stadje, voor velen het begin van de trek naar het noorden, naar het goud van de Klondike River, hield de weg op. Gelukkig was er een bootverbinding met Haines waar we tussen de oude officierswoningen van Fort Seward terecht kwamen in een hotel in een staat van Vergane Glorie, oorspronkelijk en dus krakend in de voegen.
Gelokt door mooie verhalen maakten we een tochtje in de avondschemering naar een zalmrijke rivier, waar geheid dinerende beren te zien zouden zijn. Helaas lieten ze zich niet aan de verzamelde fotografen zien. Wel een komisch gezicht, een luid ruisende rivier, springende zalmen, en een leger van groepjes spiedende mensen met enorme toeters op hun fotocamera’s en iedereen was muisstil. En overal borden met waarschuwingen en gedragsregels voor beer-ontmoetingen.
Onze tocht bracht ons via de de Chilkat pass en het Kluane National Reserve natuurgebied naar Haines Junction, weer in Yukon. Aan de voet van het bergmassief verbleven we in een zelf voorzienende appartementachtige kamer. Ook hier een fantastisch bezoekers informatiecentrum met een prachtige film over het leven van de Natives in dit berggebied. (De oorspronkelijke bevolking wordt aangeduid met Natives met een hoofdletter; natives met een kleine letter zijn de mensen die in Alaska wonen en geboren zijn.)
TERUG NAAR ALASKA
Inmiddels begon het flink kouder te worden. De volgende ochtend, onderweg naar Tok maar nu via de Alaska Highway, waren de bermen stijf bevroren, het bleef een herfstpalet waarin de aankomende winter zich op de bergtoppen begon af te tekenen. Voor de laatste keer weer de Canadees/Alaskaanse grens over. Naast het gebruikelijke ritueel over wapens en drank, begroet met dat eerder genoemde ‘Welcome back’ en een uitvoerig gesprek over de reis tot dan toe.
Bij het eerste benzinestation een wegrestaurant opgezocht voor koffie. Een ietwat louche tent waar met grote letters en uitroeptekens werd gezegd dat er niet met Canadees geld betaald kon worden en de uitbaatster nog net bereid was koffie in te schenken, om daarna het gesprek met de jagers te hervatten; tussen de berenvellen schielijk onze koffie opgedronken.
In Tok hadden we een ander onderdak, nu een cabin in de bossen. Het uitbatende echtpaar serveerde het ontbijt in het eigen huis en zo zaten we met een bont gezelschap in de huiselijke keuken. Een Israëliër, nu ja een Serviër die lange tijd in Israel heeft gewoond, hij was op onderzoek in Alaska om een eigen zaak te beginnen. De oorlog en het warme weer in Israel werden hem te veel, dus de kou in. Een echtpaar dat, geboren en getogen in Alaska, op weg was naar een zonniger en warmere plek in Amerika om daar de oude dag door te brengen. De komende en de gaande man in ontmoeting.
Van Tok nu op weg naar Valdez. Een prachtige tocht met mooi weer en weidse uitzichten; raar om in een prettige temperatuur onderweg te stoppen bij een gletsjer, een muur van ijs. Een trail gelopen, waar uiteraard weer werd gewaarschuwd voor beren. Op stap dus met de berenbel. We kwamen een Duitse wandelaar tegen, bel en spray in de aanslag, die vertelde dat in de buurt de dag tevoren een beer was gesignaleerd. Hij blij dat hij niet alleen hoefde te lopen. Door druk te praten ervoor gezorgd dat de beer gewaarschuwd werd. En het dan jammer vinden dat je er geen tegen bent gekomen zodra je weer bij de auto staat J.
In Valdez afscheid genomen van de Alaska pipeline, die, 800 km lang, vanaf de Poolzee olie vervoert naar de haven van Valdez en onderweg telkens wel ergens opdook. Vanuit de door hoge bergen omringde haven voeren we naar Whittier. Daar moesten we via een soort navelstreng onder de berg door. Één enkele tunnelbuis van 2,5 mile onder de berg. Wisselend het verkeer van de ene en de andere kant in de buis, zo nu en dan opgehouden door de trein die er ook door heen moest. Een efficiënte benutting.
Even buiten Seward gelogeerd in een karakteristieke Lodge om de volgende dag in de voetsporen van Obama te treden, die daar twee dagen voor ons was geweest. Voordat wij de tocht over het water naar de Holgategletsjer maakten eerst nog even naar de Exit gletsjer geweest om daar te zien hoe waanzinnig snel deze gletsjer onder klimaat invloeden afkalft. Ook de sledehonden maken zich zorgen: via een bord in een tuin vragen ze Obama om de sneeuw en hun banen te redden.
Op de boot, een tocht van 6 uur, een waar festijn van winderige golven, spuitende walvissen met hun duikende staarten, vrolijke zeeotters en zeeleeuwen en zeehonden. Ook de papegaaiduikers waren volop aanwezig en we werden begeleid door dolfijnen, kortom een vrolijke tocht naar de Holgate glacier tussen het drijfijs door. We hebben een half uur gedobberd om te luisteren naar het geraas en gedonder van afbrokkelend ijs van de kop van de gletsjer. De terugtocht kreeg door de aanwakkerende wind het effect van een rollorcoaster tocht en dat deed jong en oud ook nog even genieten.
Het einde van onze reis komt in zicht, de volgende dag terug naar Anchorage om daar, op de afsluitende dag, nog een tocht te maken met een watervliegtuig naar een meer, waar we vanaf een bootje zalm smikkelende beren zouden zien. Voortdurend het weerbericht in de gaten houdend kregen wij goede hoop.
Om 07.15 werden wij opgehaald bij het hotel, om 08.00 uur zou het vliegtuig opstijgen. Het weer was goed, hoge bewolking, geen regen, niet al te koud. Het gezelschap ,verdeeld over twee vliegtuigen, werd van lieverlee onrustig. We hadden ons gemeld bij de receptie, koffie gedronken, maar nog geen beweging van een piloot. Spoedig werd ons duidelijk gemaakt dat een mistbank op de eindbestemming een veilige landing onmogelijk maakte, elk kwartier een nieuwe briefing. Gebrek aan wind en een stabiele koele lucht bestendigden de status quo. Uiteindelijk koos een gedeelte van het gezelschap voor een later tijdstip in de week of retour van het betaalde. Wij kozen ervoor gebruik maken van een alternatief.
En zo stegen wij op in een klein vliegtuigje om een verkennende tocht te maken over de toendra, de bergtoppen en de gletsjers. Hoog in de bergen landden we op een meertje, een avontuur op zich, om na een korte stop op geringe hoogte terug te vliegen, zodat we nog een aantal Moose konden spotten op de toendra voordat wij na 2,5 uur weer landden op het vliegveldmeer.
VERZADIGD VAN ALLE INDRUKKEN
Dan zit het erop, het was ook wel genoeg zo. We waren verzadigd van al die indrukken, die nieuw, spectaculair, en opeenvolgend zijn. Een rondreis brengt nu eenmaal met zich mee dat je doorreist, daar waar je eigenlijk wat langer had willen zijn, die ene trail ook had willen lopen of gewoon even niets had willen doen en genieten van de rust op een schone plek in Alaska .
De rust in het reizen hebben wij wel gevonden door de gedegen voorbereiding van en met Manuel van Canada Reizen, (nog veel dank daarvoor!), het bespreken van de mogelijkheden, het droog oefenen van de reis om eventuele onduidelijkheden weg te werken. Onderweg was ‘gewoon’ alles op orde, dus goed geregeld. Mooie route, logeren telkens weer een feest en zelfs de juiste plaatsen in het vliegtuig waren geregeld voor een goed uitzicht op IJsland op de heen- en terugreis.
Bert de Jong/Lili Herfst
