Maak tijdens je Antarctica-reis kennis met deze rover. Wanneer je op reis naar Antarctica gaat, is de kans zeer groot dat je kennis gaat maken met zeeluipaarden. Hoewel deze soort zeehonden er in eerste instantie alles behalve angstaanjagend uitzien en eerder gemoedelijke lobbessen lijken, kunnen het bijzonder agressieve jagers zijn.
Vanaf je schip waarmee je naar de Zuidpool reist, is de kans groot dat je ze behendig door het water ziet manoeuvreren en de zeeluipaarden ofwel luipaardrobben maken dan ook een wezenlijk aspect uit van je ervaring met Antarctica.
Eigenschappen zeeluipaarden
Zeeluipaarden spelen een unieke rol in het Antarctische ecosysteem. Er zijn veel interessante aspecten in het leven als één van de meest angstaanjagende roofdieren van de Zuidelijke Oceaan. Ze zijn de op twee na grootste zeehondensoort. Alleen zeeolifanten en walrussen zijn grotere zeehondensoorten.
De vrouwelijke luipaardrobben zijn het grootst; ze kunnen een gewicht bereiken van 590 kilogram groeien tot een lengte van maximaal drie meter.
Het lichaam is slank en soepel en met hun kop die iets te groot lijkt ten opzichte van het lichaam, doet hun voorkomen een beetje denken aan dat van een dikke slang. Het gemoedelijke koppie is echter verraderlijk, want als ze hun bek openen geven de vervaarlijk grote snijtanden duidelijkheid over hun werkelijke intentie.
Hun gestroomlijnde lichaamsvorm stelt ze in staat om zich voort te bewegen met een maximum snelheid van wel 40 kilometer per uur. Hierbij kunnen ze zich pijlsnel in allerlei bochten wringen waardoor ze zeer onvoorspelbare bewegingen kunnen maken en waardoor het uiterst efficiënte jagers zijn.
Solitaire dieren
Zeeluipaarden zijn bijzonder solitaire dieren en ze zijn vrijwel altijd alleen op pad voor de jacht. Sporadisch jagen ze samen met soortgenoten. Alleen tijdens de paarperiode tussen november en maart komen ze samen in enorme kolonies.
Vooral vanwege hun uitzonderlijk eenzame bestaan is er weinig bekend over hun voortplantingscyclus. Het houdt biologen nog altijd bezig hoe ze hun paringspartners kiezen en hoe ze hun territoria afbakenen.
Zeeluipaarden spotten
In de zeldzame gelegenheden dat ze langs de kust in het zonnetje liggen, geven ze op een duidelijke manier aan dat ze niet gediend zijn van menselijke bemoeienis. Daarbij verdedigen ze hun territorium door een agressieve waarschuwingsgrom te geven bij alles wat te dichtbij komt. Zeker wanneer je aan wal gaat, is het altijd raadzaam een gepaste afstand te handhaven. Dus als je foto´s wilt maken of wilt filmen, zorg dan zeker voor een goede telelens.
Locaties waar je de zeeluipaarden kunt spotten zijn in feite overal rond Antarctica. Tijdens het paarseizoen zijn ze te vinden langs de kusten van het Antarctisch Schiereiland en veel omliggende eilanden. Soms ligt er één te zonnen op een voorbijdrijvende ijsschots of zwemt er één een stukje met het schip mee.
Luipaardrobben paringsseizoen
De mannelijke luipaardrobben zijn geslachtsrijp vanaf een leeftijd van 6-7 jaar, de vrouwtjes tussen de 3 en 7 jaar. De bevruchting van de vrouwtjes vindt plaats rond januari –februari. Ze doen dat niet op het land, maar in het water en dat is de reden waarover er zo weinig bekend is over hun paringsgedrag.
De luipaardpups worden meestal geboren in de maanden november en december. Daarbij krabben de vrouwtjes een gat in het massieve ijs waar ze na een draagtijd van 9 tot 11 maanden (de bevruchting kan tot twee maanden worden uitgesteld) een enkele pup zal baren. De pups wegen bij hun geboorte rond de 30 kilo. Hierna worden ze door de moeder verzorgd en beschermd, totdat de pup zelfstandig op jacht kan. De mannetjes dragen niets bij aan de verzorging van de kleintes.
Tijdens de periode dat de moeders jongen zijn luipaardrobben zeer vocaal. Ze zingen dan onderwater. Hoewel er weinig bekend is over de reden waarom deze vocalisaties voorkomen, nemen wetenschappers aan dat dit verband houdt met het reproductiegedrag. Tijdens de studies worden onderwatermicrofoons of hydrofoons rond pakijs geplaatst waar luipaardrobben verblijven.
Het is lastig te bepalen waarvoor de dieren deze vocalisaties produceren. Dit kan zijn om hun territorium af te bakenen, maar kan ook worden gebruikt om te navigeren tussen het pakijs.
